Ongeveer 3 minuten leestijd.
Wat is afscheidsfotografie? Ben jij daar niet een beetje te jong voor?
Dit zijn de twee vragen die ik de afgelopen maanden het vaakst heb gekregen. Over de eerste vraag, “Wat is afscheidsfotografie?” ga ik het in deze blog niet hebben, daar kom ik later op terug. Maar die tweede vraag, “Ben je daar niet te jong voor?” komt vaak naar voren als ik vertel dat ik mijn wilsverklaringen heb ingevuld of in het algemeen als ik begin over vroegtijdige zorgplanning.
Nu vraag ik aan jou: is 41 jaar “te jong” om na te denken over je levenseinde? Over je sterfelijkheid? Het zou me zo verbazen als ik de enige “jonge” persoon ben die hier al mee bezig is!
“Ja, Els, maar mensen die hier op jongere leeftijd aan denken, zijn ziek of zitten in een palliatieve levensfase. Jij bent kerngezond!”
Dit soort reacties krijg ik vaak, en ze komen meestal voort uit angst, (voor)oordelen en een taboe rond dit onderwerp. Ik denk altijd even na als ik zulke uitspraken hoor, maar blijf toch vurig hopen dat er anderen zijn – misschien zelfs jonger dan ik – die ook hun wilsverklaringen hebben ingevuld en dit net als ik deden toen ze kerngezond waren. Als dat niet zo is, dan begin ik vanaf nu aan mijn pleidooi 😉.
Eerlijk is eerlijk: het was allemaal een pak zwaarder dan ik had gedacht. Alleen al door de formulieren te lezen, werd ik me heel bewust van mijn eigen sterfelijkheid. En toch weten we allemaal, of we het nu willen of niet, dat sterven (en belastingen betalen) de enige zekerheden zijn in het leven. Dus waarom hangt er dan zo’n taboe rond het invullen van wilsverklaringen? En waarom voelt het voor zoveel mensen als een moeilijk, misschien zelfs “eng” onderwerp?
Zijn er leukere dingen om mee bezig te zijn? ZEKER!
En toch ben ik blij dat ik doorgebeten heb. Het brengt rust en ik voel dat ik nu voorbereid ben op iets wat ooit onvermijdelijk is.
In de komende weken neem ik jullie mee in mijn reis van het uitzoeken en invullen van de wilsverklaringen. Ik vertel wat over de wilsverklaringen, hoe ik besloot ze in te vullen en hoe het was om de wilsverklaringen te bespreken met mijn huisarts en dierbaren, inclusief mijn kinderen van 11 en 14. Als mijn verhaal ook maar één persoon – jong of oud – inspireert om deze stap te zetten, is mijn missie geslaagd.
Heb je vragen, gedachten of wil je iets delen? Laat het me gerust weten. Misschien kan ik jouw vraag of opmerking zelfs meenemen in een toekomstige blogpost. En laat me vooral weten als mijn verhaal je inspireert om zelf aan de slag te gaan met je wilsverklaringen.
Dank je voor het lezen van deze eerste blog. Samen doorbreken we stap voor stap het taboe.
Liefdevolle knuffel, Els
